سعید بیابانکی در بیستوششمین برنامه چشمه حکمت ایکنا، که به مناسبت ماه مبارک رمضان تهیه شده، با درود و احترام و ضمن ابراز امیدواری نسبت به آنکه مجموعه درسگفتارهایی که در قالب چشمه حکمت خبرگزاری ایکنا تقدیم همراهان مسلمان و مؤمنان روزهدار شده است مقبول طبع بلند صاحبنظران قرار گرفته باشد، گفت: در این درسگفتار قرار است که نگاهی بیفکنیم به ادبیات عرفانی در باب صفت و واژه «حلم» و ببینیم که عرفای بزرگ ادبیات ایرانزمین برای ما چه گفتهاند.
خواجه نصیر طوسی در کتاب «اخلاق ناصری» در باب انواعی که تحت اجناس فضایل باشند مینویسد: «حلم» آن بُوَد که نفس را طمأنینهای حاصل شود تا غضب به آسانی تحریک او نتواند کرد و اگر مکروهی بِدو رَسد در شَغَب نیاید.
در کتاب تذکره الاولیاء عطار نیشابوری آمده: «گفتهاند اصل عقل چیست؟؛ گفت: حلم»
در مثنوی هم اینگونه میخوانیم:
تیغِ حلم از تیغِ آهن تیزتر
بل ز صد لشکر، ظفرانگیزتر
در کتاب «مناقبالعارفین» اینگونه آمده: بزرگترین همهچیز دو چیز است؛ یکی حلم و دیگری علم.
در دیوان شمس هم مولانای بزرگ گفته است:
دو سه گام ار ز حرص و کین به حلم آیی؛ عسل جوشی
که عالمها کنی شیرین؛ نمیآیی زهی کاهل
«حلم»؛ صفت عشق و حق است. عظمت و بیکرانگی حلم او؛ موجب سرافکندگی مخلوقات عظیم و گستاخی دلها شده است.
ای کوه از حلمت خجل، وز حلم تو، گستاخ دل
تا در جهد دیوانه گستاخ، در ایوان تو
شمس تبریزی نیز آراسته به صفت «حلم» است:
اگر آتش شبی در خواب، لطف و حلم او دیدی
گلستانها شدی آتش، نکردی ذرهای تیزی
امیدوارم که همه ما به «حلم»، این صفت پسندیده مزین باشیم و در زندگانی انسانهایی بردبار و حلیم باشیم.
انتهای پیام