اشارات قرآنی به ناشناخته‌هايی درباره جاذبه زمين/ «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا»؛ زمين تنها بستر آرامش انسان
گروه بين‌الملل: قدرت جاذبه زمين بسيار مهم است، به نحوی كه اگر نيروی جاذبه كمتر از مقدار كنونی و به اندازه جاذبه كره ماه بود، انسان در آن معلق می‌ماند و چنانچه اين جاذبه بيشتر از مقدار كنونی بوده و به اندازه جاذبه سياره «مشتری» بود، حتما انسان به زمين می‌‌چسبيد و قادر به حركت نبود.
به گزارش خبرگزاری بين‌المللی قرآن(ايكنا)، عبدالدائم الكحيل، كارشناس سوری اعجاز علمی قرآن و سنت و دكترای ارشد مهندسی مكانيك از دانشگاه دمشق در پايگاه اطلاع‌رسانی خود موسوم به «اعجاز علمی در قرآن و حديث» طی مقاله‌ای با عنوان «نعمت جاذبه زمين» ضمن بيان اين مطلب آورده است:
چه بسيار حقايق علمی كه دانشمندان آن را كشف كرده و قرآن كريم به صورت دقيق از آن سخن به ميان آورده است و در اين ميان در آيه 61 سوره نمل «أَمَّنْ جَعَلَ الْأَرْضَ قَرَارًا وَجَعَلَ خِلَالَهَا أَنْهَارًا وَجَعَلَ لَهَا رَوَاسِیَ وَجَعَلَ بَیْنَ الْبَحْرَیْنِ حَاجِزًا أَءلَهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ: يا كيست كه زمين را قرارگاه ساخت و در ميان آن جويبارها پديد آورد و براى آن كوه‌هاى استوار آفريد و بين دو دريا برزخى قرار داد، آيا در جنب خداوند خدایى هست، بلكه بيشترين آنان نمىدانند» حقايقی وجود دارد كه در زمان نزول قرآن از نظر علمی ناشناخته مانده و كشف نشده بود، اما علی رغم آن خداوند رويگردانان از دعوت الهی را به تفكر در جهان آفرينش(زمين، كوه‌ها و رودخانه‌ها و ...) فرا می‌خواند تا رازهای ناشناخته ورای اين پديده‌ها را كشف كنند.
انسان هزاران سال است كه روی زمين زندگی می‌كند، در حالی كه هيچ هرج و مرج و بی‌ثباتی در جاذبه زمين مشاهده نكرده و اين زمين است كه زندگی‌اش در آن سامان داشته و بی‌ثباتی و عدم استقرار در آن وجود ندارد.
دانشمندان معتقدند كه زمين تنها سياره‌ای است كه طراحی آن مناسب يك زندگی آرام و با ثبات است و حجم و وسعت آن، دوری آن از خورشيد و سرعت گردش به دور خود و خورشيد، برای زندگی كاملا مناسب طراحی شده و اگر اين ويژگی‌ها مقداری تغيير كرده و كم يا زياد می‌شد، بی‌ترديد حيات بر روی آن مختل می‌شود.
قدرت جاذبه بسيار مهم است، به نحوی كه اگر جاذبه زمين كمتر از مقدار كنونی و به اندازه جاذبه كره ماه بود، انسان در آن معلق می‌ماند و چنانچه اين جاذبه بيشتر از مقدار كنونی بوده و به اندازه جاذبه سياره «مشتری» بود، حتما انسان به زمين می‌‌چسبيد و قادر به حركت نبود.
فضانوردانی كه به فضا سفر می‌كنند، از بی‌خوابی رنج می‌برند، زيرا در فضا جاذبه‌ای كه به استقرار سر هنگام خواب منجر شود، وجود ندارد و فضانورد حس می‌كند كه در آب شناور است و نمیتواند بخوابد مگر به سختی. بنابراين زمانی كه به زمين باز می‌گردد، حس می‌كند كه به خانه خودش بازگشته است و خداوند در آيه 53 سوره طه «الَّذِی جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَسَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْ نَبَاتٍ شَتَّى: همان كسى كه زمين را برايتان گهوارهاى ساخت و براى شما در آن راهها ترسيم كرد و از آسمان آبى فرود آورد پس به وسيله آن رستنی‌هاى گوناگون جفت جفت بيرون آورديم» و همچنين آيه 10 سوره زخرف «الَّذِی جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَجَعَلَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَم: همان كسى كه اين زمين را براى شما گهوارهاى گردانيد و براى شما در آن راهها نهاد، باشد كه راه يابيد» و آيه 6 سوره نبأ «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا: آيا زمين را گهوارهاى نگردانيديم» قرآن كريم اين احساس را برای ما وصف می‌كند، آن زمان كه زمين را گهواره انسان می‌داند، گهواره‌ای كه كودك در آن آرام گرفته و با آرامش می‌خوابد.
فضانوردان با سفر به فضا بسياری از نعمت‌هايی را كه در زمين از آن برخوردار بودند، از دست می‌دهند و به همين خاطر به بيماری‌هايی موسوم به «بيماری‌های فضايی» دچار می‌شوند كه نتيجه نبود نعمت جاذبه است.
همچنين دانشمندان معتقدند كه انسان هرگز نمیتواند خيلی از زمين دور شده و در فضا آزادانه حركت كند، زيرا اشعه كيهانی خطرناكی وی را تهديد می‌كند و در جسم نفوذ كرده و به عمق سلول‌ها می‌رسد و در نهايت به مرگ انسان منجر خواهد شد؛ مسئله‌ای كه آيه 33 و 34 سوره رحمان «یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ: ای گروه جن و انس! اگر میتوانيد از مرزهای آسمانها و زمين بگذريد، ولی هرگز قادر نيستيد مگر با نيروئی [الهی]» فلذا «فَبِأَیِّ آَلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ: پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد» را يادآوری می‌كند.
انسان برای اولين‌بار در سال 1961 ميلادی نعمت جاذبه را احساس و درك كرد، درست زمانی كه گرمن تيتو، فضانورد روسی پس از گذشت 25 ساعت از زمان خروج از زمين، غش كرده و دچار مشكلات زيادی در حس بينايی و شنوايی شد و دستگاه عصبی وی نيز از حالت طبيعی خارج و دچار مشكل جدی شد.
پروردگار متعال حالت خروج انسان از زمين به سوی آسمان را كه به دليل تاريك‌بودن فضا و تغييرات عجيب و غريب در جسم انسان به حالت چشم‌بندی يا سحر(افسون) شبيه است، در آيه 14 و 15 سوره حجر «وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَابًا مِنَ السَّمَاءِ فَظَلُّوا فِيهِ یَعْرُجُونَ:و اگر درى از آسمان بر آنان مىگشوديم كه همواره از آن بالا مىرفتند»، «لَقَالُوا إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَسْحُورُونَ: قطعا مىگفتند در حقيقت ما چشمبندى شدهايم بلكه ما مردمى هستيم كه افسون شدهايم» به خوبی تبيين كرده است.
خداوند نعمت‌های زيادی را به انسان داده و قدرت فضانوردی را نيز برای وی فراهم كرده است، اما انسان زمانی كه اين نعمت‌های بی‌شمار را انكار كرده و ناديده می‌گيرد، به خودش ظلم می‌كند و آيه 34 سوره ابراهيم «وَآَتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ: و از هر چه از او خواستيد به شما عطا كرد و اگر نعمت خدا را شماره كنيد نمی‌توانيد آن را به شمار درآوريد قطعا انسان ستم پيشه ناسپاس است» به خوبی گويای اين مطلب است.
ترجمه و تنظيم: زهرا نوكانی
چه بسيار حقايق علمی كه دانشمندان آن را كشف كرده و قرآن كريم به صورت دقيق از آن سخن به ميان آورده است و در اين ميان در آيه 61 سوره نمل «أَمَّنْ جَعَلَ الْأَرْضَ قَرَارًا وَجَعَلَ خِلَالَهَا أَنْهَارًا وَجَعَلَ لَهَا رَوَاسِیَ وَجَعَلَ بَیْنَ الْبَحْرَیْنِ حَاجِزًا أَءلَهٌ مَعَ اللَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا یَعْلَمُونَ: يا كيست كه زمين را قرارگاه ساخت و در ميان آن جويبارها پديد آورد و براى آن كوه‌هاى استوار آفريد و بين دو دريا برزخى قرار داد، آيا در جنب خداوند خدایى هست، بلكه بيشترين آنان نمىدانند» حقايقی وجود دارد كه در زمان نزول قرآن از نظر علمی ناشناخته مانده و كشف نشده بود، اما علی رغم آن خداوند رويگردانان از دعوت الهی را به تفكر در جهان آفرينش(زمين، كوه‌ها و رودخانه‌ها و ...) فرا می‌خواند تا رازهای ناشناخته ورای اين پديده‌ها را كشف كنند.
انسان هزاران سال است كه روی زمين زندگی می‌كند، در حالی كه هيچ هرج و مرج و بی‌ثباتی در جاذبه زمين مشاهده نكرده و اين زمين است كه زندگی‌اش در آن سامان داشته و بی‌ثباتی و عدم استقرار در آن وجود ندارد.
دانشمندان معتقدند كه زمين تنها سياره‌ای است كه طراحی آن مناسب يك زندگی آرام و با ثبات است و حجم و وسعت آن، دوری آن از خورشيد و سرعت گردش به دور خود و خورشيد، برای زندگی كاملا مناسب طراحی شده و اگر اين ويژگی‌ها مقداری تغيير كرده و كم يا زياد می‌شد، بی‌ترديد حيات بر روی آن مختل می‌شود.
قدرت جاذبه بسيار مهم است، به نحوی كه اگر جاذبه زمين كمتر از مقدار كنونی و به اندازه جاذبه كره ماه بود، انسان در آن معلق می‌ماند و چنانچه اين جاذبه بيشتر از مقدار كنونی بوده و به اندازه جاذبه سياره «مشتری» بود، حتما انسان به زمين می‌‌چسبيد و قادر به حركت نبود.
فضانوردانی كه به فضا سفر می‌كنند، از بی‌خوابی رنج می‌برند، زيرا در فضا جاذبه‌ای كه به استقرار سر هنگام خواب منجر شود، وجود ندارد و فضانورد حس می‌كند كه در آب شناور است و نمیتواند بخوابد مگر به سختی. بنابراين زمانی كه به زمين باز می‌گردد، حس می‌كند كه به خانه خودش بازگشته است و خداوند در آيه 53 سوره طه «الَّذِی جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَسَلَكَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْ نَبَاتٍ شَتَّى: همان كسى كه زمين را برايتان گهوارهاى ساخت و براى شما در آن راهها ترسيم كرد و از آسمان آبى فرود آورد پس به وسيله آن رستنی‌هاى گوناگون جفت جفت بيرون آورديم» و همچنين آيه 10 سوره زخرف «الَّذِی جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْدًا وَجَعَلَ لَكُمْ فِيهَا سُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَم: همان كسى كه اين زمين را براى شما گهوارهاى گردانيد و براى شما در آن راهها نهاد، باشد كه راه يابيد» و آيه 6 سوره نبأ «أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا: آيا زمين را گهوارهاى نگردانيديم» قرآن كريم اين احساس را برای ما وصف می‌كند، آن زمان كه زمين را گهواره انسان می‌داند، گهواره‌ای كه كودك در آن آرام گرفته و با آرامش می‌خوابد.
فضانوردان با سفر به فضا بسياری از نعمت‌هايی را كه در زمين از آن برخوردار بودند، از دست می‌دهند و به همين خاطر به بيماری‌هايی موسوم به «بيماری‌های فضايی» دچار می‌شوند كه نتيجه نبود نعمت جاذبه است.
همچنين دانشمندان معتقدند كه انسان هرگز نمیتواند خيلی از زمين دور شده و در فضا آزادانه حركت كند، زيرا اشعه كيهانی خطرناكی وی را تهديد می‌كند و در جسم نفوذ كرده و به عمق سلول‌ها می‌رسد و در نهايت به مرگ انسان منجر خواهد شد؛ مسئله‌ای كه آيه 33 و 34 سوره رحمان «یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ إِنِ اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَنْفُذُوا مِنْ أَقْطَارِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ فَانْفُذُوا لَا تَنْفُذُونَ إِلَّا بِسُلْطَانٍ: ای گروه جن و انس! اگر میتوانيد از مرزهای آسمانها و زمين بگذريد، ولی هرگز قادر نيستيد مگر با نيروئی [الهی]» فلذا «فَبِأَیِّ آَلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ: پس كدام يك از نعمتهاى پروردگارتان را منكريد» را يادآوری می‌كند.
انسان برای اولين‌بار در سال 1961 ميلادی نعمت جاذبه را احساس و درك كرد، درست زمانی كه گرمن تيتو، فضانورد روسی پس از گذشت 25 ساعت از زمان خروج از زمين، غش كرده و دچار مشكلات زيادی در حس بينايی و شنوايی شد و دستگاه عصبی وی نيز از حالت طبيعی خارج و دچار مشكل جدی شد.
پروردگار متعال حالت خروج انسان از زمين به سوی آسمان را كه به دليل تاريك‌بودن فضا و تغييرات عجيب و غريب در جسم انسان به حالت چشم‌بندی يا سحر(افسون) شبيه است، در آيه 14 و 15 سوره حجر «وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَابًا مِنَ السَّمَاءِ فَظَلُّوا فِيهِ یَعْرُجُونَ:و اگر درى از آسمان بر آنان مىگشوديم كه همواره از آن بالا مىرفتند»، «لَقَالُوا إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَسْحُورُونَ: قطعا مىگفتند در حقيقت ما چشمبندى شدهايم بلكه ما مردمى هستيم كه افسون شدهايم» به خوبی تبيين كرده است.
خداوند نعمت‌های زيادی را به انسان داده و قدرت فضانوردی را نيز برای وی فراهم كرده است، اما انسان زمانی كه اين نعمت‌های بی‌شمار را انكار كرده و ناديده می‌گيرد، به خودش ظلم می‌كند و آيه 34 سوره ابراهيم «وَآَتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ: و از هر چه از او خواستيد به شما عطا كرد و اگر نعمت خدا را شماره كنيد نمی‌توانيد آن را به شمار درآوريد قطعا انسان ستم پيشه ناسپاس است» به خوبی گويای اين مطلب است.
ترجمه و تنظيم: زهرا نوكانی
مطالب مرتبط
